Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc non est positum in nostra actione. Quod cum dixissent, ille contra. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Duo Reges: constructio interrete. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?

Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.
Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.
Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.
Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.
Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.
Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.

Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.
Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.
Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur.
An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?
Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.
Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?

Bork: Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.
Bork: An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?
Facete M.: Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.
Certe non potest.: Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico.

Nam omnia, quae sumenda quaeque legenda aut optanda sunt, inesse debent in summa bonorum, ut is, qui eam adeptus sit, nihil praeterea desideret.

Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Laboro autem non sine causa; Sed quod proximum fuit non vidit.

Quid, de quo nulla dissensio est?

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Is es profecto tu. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Bonum patria: miserum exilium.

At vero facere omnia, ut adipiscamur, quae secundum naturam
sint, etiam si ea non assequamur, id esse et honestum et
solum per se expetendum et solum bonum Stoici dicunt.

Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic
affectum, ut optime is affici possit ad naturamque
accommodatissime.